من در یکی دو سال گذشته خیلی به این مطلب فکر کردم که یک عضو کوچک یک جامعه اگر حرف جالبی برای گفتن داشته باشد چگونه می تواند حرفش را بگوید و به بقیه برساند. در سیستم معمول دنیا یک سری روزنامه و مجله هست با سردبیرهای بالا سرشان که می‌توانند تصمیم بگیرند آیا از مطلبی خوششان می‌آید یا نه. اگر آدم معروفی نباشید تقریبا حتی شانس اینکه مطلبتان به زیر دست سردبیر هم برسد صفر است.

خوشبختانه وبلاگ ها تا حدی این جو را شکسته‌اند. منتها مشکل خود وبلاگها هم این بوده‌است که عده‌ای از وبلاگ نویسها معروف می‌شوند و مردم بیشتر آنها را می‌خوانند و کسانی که کمتر معروفند هرچند اگرهر از گاهی مطلب خوبی بنویسند کسی آنها را نمی‌بیند. درست کردن بالاترین تا حدی جواب دادن به این مساله بود. اما بالاترین هم در نوع خودش مشکلاتی دارد. نقش نویسنده مطلب هرچقدر هم که فکر کند مطلبش مهم است منفعلانه است. بقیه باید بیایند و رای دهند. مثلا نویسنده نمی‌تواند بگوید من مطلب امروزم بهترین مطلب امسالم است و خیلی برایم مهم است که همه اینرا بخوانند.

Adoptic قرار است قدمی بجلو بردارد. نقش اطلاع رسانی را غیر متمرکز کند. هر کس بتواند دیگران را در
مورد مطلبی که می‌نویسد خبر کند. اگر هم بقیه خوششان آمد آنها هم می‌توانند تعداد بیشتری را خبر کنند.

ایده، ایده ساده‌ای است. شمای وبلاگ نویس تبلیغ بقیه را نشان می‌دهید و وبقیه تبلیغ نوشته‌های شما را. مثلا اگر تبلیغ دیگران صدبار در وبسایت شما نشان داده شود، تبلیغ شما هم (فعلا تا زمانی که سیستم پیچیده تر نشده) صد بار در جاهای دیگر نشان داده می‌شود.

هنوز از آنجایی که اول کارش است و خیلی چیزهای دیگر قرار است به Adoptic
اضافه شود. عضویتش هم تنها از طریق دعوتنامه عملی است. کسانی که عضو شده‌ اند هم می توانند دعوتنامه بفرستند.


اگر سوالی یا پیشنهادی داشتید اینجا بنویسید.