یکی از کارهای کم خطری که برای تبلیغ جنبش میشود کرد استفاده از سیستم پستی در ایران است. کافی است که نامه با اسم و آدرس فرستنده الکی به آدرس مقصد واقعی بفرستید. داخل نامه هم یک متن ساده و جذابی در مورد اینکه هدف جنبش دموکراسی خواهی ایران چیست بنویسید. اگر یکی همت کند می تواند یک متن خوبی بنویسد و پی‌دی‌اف آنرا درست کند تا بقیه بتوانند پرینت کنند و بگذارند در پاکت نامه.

نکته‌ای که نمی دانم این است که در ایران پستچیها اسم گیرنده و آدرس گیرنده را انطباق میدهند یا نه. اگر نمی دهند، براحتی می شود شماره پلاکهای یک خیابان را از ابتدا تا انتها یادداشت کرد و به چند پلاک در آن خیابان نامه فرستاد. اگر حتما اسم گیرنده باید انطباق کند، می‌توان تنها به اقوام و خویشاوندان دور و نزدیک نامه فرستاد. مخصوصا اگر این نامه ها را به فامیلهای طرفدار حکومتتان بفرستید، مطمئننا دفعه بعد که خانه‌شان بروید حوصله‌تان سر نخواهد رفت چون میتوانید سرصحبت در مورد نامه‌های فتنه گرها را بازکنید و بگذارید خودشان بقیه ماجرا را تعریف کنند.

از آنجا که مردم در ایران کم به هم نامه می‌فرستند، گرفتن نامه برایشان خیلی جالب خواهد بود و مطمئنا به چندین نفر دیگر این مطلب را خواهند گفت. یک خوبی دیگر این روش این است که کمک میکند که خبرها به کسانی که به اینترنت دسترسی ندارند برسد.

اگر حکومت شروع کند به بررسی نامه‌های داخل کشور (تا جایی که خبر دارم خارج به داخل بررسی میشود)، کار خود را صدبرابر خواهد کرد و سیستم پستی را که به آن برای فرستادن قبض آب و برق نیاز دارد کاملا مختل خواهد کرد.