اگر یادتان باشد سال ۲۰۰۱ در زمانی که طالبانِ افغانستان تهدید کرده‌بودند که می‌خواهند مجسمه‌های بودا را خراب کنند، یک نماینده جوان از طالبان بنام «رحمت‌الله هاشمی» به آمریکا آمد و در چندین جا سخنرانی داد. سخنرانی‌هایش همیشه با اعتراضات یک عده از فعالان حقوق بشر در آمریکا همراه بود. در سخنرانی‌هایش تصویر بد از طالبان بعنوان صادرکننده تروریسم و مردانی زن‌آزار را تقصیر رسانه‌های غرب می‌انداخت. به هر آمریکایی هم که در مقابلش می‌گفت که در افغانستان حقوق بشر نقض می‌شود، می‌گفت مگر شما افغانستان رفته‌اید؟ در مورد مجسمه‌های بودا هم گفته‌بود چرا شما برای آدم‌های افغانستان اهمیتی قايل نیستید ولی همش بفکر مجسمه‌های آنجایید. در مورد ممنوعیت تدریس زنان گفته‌بود که ما هنوز کتابهایشان را آماده نکرده‌ایم! شاهکارترین حرفش به یک زن معترضی بود که بطور سمبولیک با بُرقع به سخنرانی آمده و بعد گفته‌بود که شما زنهای افغانستان را زندانی کرده‌اید و بعد شلوغش کرده و شروع کرده‌بود به گریه و زاری. رحمت‌الله گفته بود‌: «من برای شوهر شما متاسفم. احتمالا ایشان باید روزگار سختی را با شما بگذرانند». ظاهرا این قسمت از حرفش در فیلم «فارینهایت ۹۱۱» ساخته مایکل‌مور هم هست.

جناب رحمت‌الله خان بعد از بازگشت از آمریکا خودش هم از کارهای طالبان زده‌ می‌شود. بعد از یازده‌ سپتامبر قبل از حمله آمریکا زود از افغانستان به پاکستان می‌رود و سر از گوانتاما در نمی‌آورد و در نهایت به کمک یک خبرنگار آمریکایی که زمانی با او در افغانستان آشنا شده‌بود برای تحصیل به دانشگاه ییل (بله یِیل) آمریکا می‌آید.

ویژه‌نامه هفتگی نیویورک‌ تایمز که معمولا مقاله‌های توصیفی (Feature Article) خیلی بلندی دارد، موضوع مقاله اصلی این هفته‌اش زندگی رحمت‌الله هاشمی است. وقتی که مقاله را می‌خوانید، می‌بینید که رحمت‌الله هم یک آدم است. خانواده دارد. تفریح می‌کند. بامزه است. زندگی سختی هم داشته و در این سی‌سال زندگی‌اش اتفاقات بسیاری در زندگی‌اش افتاده است. تغییراتش هم از سخنگوی یک حکومت قرون وسطایی به یک دانشجوی خوش‌تیپ جالب است. عکسهای کنار قبل و بعد از طالبانش را نشان‌میدهد.

پ.ن. خیلی خوب می‌شد اگر کسی این مقاله نیورک تایمز را به فارسی ترجمه می‌کرد. واقعا مثال بسیار خوبی از مقاله‌های توصیفی است. راستی کسی می‌داند که ترجمه «Feature Article» به «مقاله توصیفی» درست است یا نه؟‌