محمد قوچانی در یاداشتی در شرق و امید معماریان در وبلاگش درباره نامه احمدی‌نژاد نوشته‌اند که احمدی‌نژاد فرصتی مهم برای برای برقراری رابطه با آمریکا را با نوشتن نامه‌ای عجیب غریب و خارج از چارچوب دیپلماتیک از دست داد. امید با اشاره به نوشته من که گفته بودم با جواب ندادن نامه احمدی‌نژاد بوش چهره مخالف دیپلماسی پیدا می‌کند، نوشته :‌

نگاه کنید ببینید، چند مطلب در مورد این نوشته شده است که چرا بوش جواب احمدی نژاد را نمی دهد؟ درواقع هیچ. حتی خود بوش اظهار نظر نکرد. همان طور که قوچانی هم اشاره می کند این جواب سر پرهزینه ترین رفتاری بود که آمریکا به دستگاه دولت ایران وارد کرد. حالا همگی افتادند در داخل به این که چرا بوش جواب نمی دهد.

امید ظاهرا به واکنش رسمی دولت آمریکا اشاره دارد و در آن مورد کاملا حق با اوست. دولت آمریکا برخورد بسیار سردی با نامه احمدی‌نژاد کرد. اما دولت آمریکا و ایران تنها بازی کنندگان این بازی نیستند. همین نامه باعث شد که ناظران سیاسی در آمریکا به این باور برسند که ایران بطور جدی بدنبال مذاکره با آمریکاست(چون این نامه بدون تایید رهبر ایران نمی‌توانست نوشته‌شود).

در همین دو سه هفته گذشته بسیاری از متخصصان سیاسی آمریکا اظهار نظر کرده‌اند و دقیقا با اشاره به نامه احمدی‌نژاد گفته‌اند که بوش باید جواب احمدی‌نژاد را بدهد و با ایران مذاکره بکند. همه‌شان هم می‌گویند که با اینکه محتوای نامه چیزی نداشت ولی همین که بعد از ۲۷ سال دولت ایران چنین نامه‌ای فرستاده، آمریکا نباید بی‌جوابش بگذارد. لیستی از طیفهای مختلف که راجع به این نوشته‌اند اینجا می‌آورم:
مادلین آلبرایت وزیر امورخارجه دوره کلینتون: «فکر می کنم باید به نامه ای که محمود احمدی نژاد رییس جمهور ایران به جورج بوش فرستاد، پاسخ داد».
هنری کسینجر: The recent letter from Iranian President Mahmoud Ahmadinejad to President Bush needs to be considered on several levels.
فرانسیس فوکویاما: توی یک برنامه رادیویی ازش درباره ایران سوال کردند، گفت که حالا که احمدی‌نژاد نامه داده بوش هم خوب است دنبال مذاکره مستقیم با ایران را بگیرد.
گروگری جرجیان یک بلاگر معروف
چاک هگل سناتور برجسته جمهوری‌خواه
مقاله نیویورکر:‌ گفته که ایکاش بوش جواب نامه را بدهد.
دیوید اگناتیوس ستون نویس روزنامه واشینگتون پست: گفته که حالا که احمدی‌نژاد تابوی ۲۷ ساله ایران را شکسته، آمریکا هم باید قدم جلو بگذارد.

آیا واقعا اینهمه اظهارنظر از آدمهای مهم روی بوش تاثیر خواهد‌گذشت. بنظر من احتمالی هست. اولا که بوش از نظر محبوبیت عمومی وضعش خوب نیست و حداقل در سه چهار ماه آینده بدنبال درگیری با ایران نیست. از آن طرف خیلی از کسانی که بهش می‌گویند که باید با ایران مذاکره کند از حزب خودش هستند. نشانه دیگری که این نظرات ممکن است روی سیاستگذاریهای کاخ سفید تاثیر بگذارد، واکنش خیلی تندی است که طرفداران اسراییل به کسانی که خواستار مذاکره دولت آمریکا با ایران هستند نشان داده‌اند. دو نمونه از این واکنشها:
کنث تیمرمن در روزنامه فرانت پیج: «طرفداران مذاکره می‌خواهند که با دولتی مذاکره کنیم که جوانان خود را می‌کشد، عهدنامه‌‌های بین‌المللی خود را می‌شکند و می‌خواهد یک کشور دیگر عضو سازمان ملل را نابود کند».
چارلز کراتمر ستون‌نویس نئوکان روزنامه واشینگتون پست: توی تله مذاکره با ایران نیافتید.
قضیه نشنال‌پست هم می‌تواند در همین راستا بوده‌باشد که می‌خواهند بهرقیمتی از مذاکره مستقیم ایران و آمریکا جلوگیری کنند.

با توجه به نوع رفتار دولت بوش بعید است که حاضر باشند با ایران مذاکره رودرو کنند. اما تا زمانی که دولت ایران خواستار مذاکره مستقیم با آمریکا و حل مشکلاتش بطور مستقیم باشد، موضع‌ دولت آمریکا در قانع کردن اروپا،‌ چین و روسیه بر علیه ایران ضعیف می‌شود. در داخل آمریکا هم دولت آمریکا در مقابل منتقدانش خیلی تضعیف می‌شود.