سیستم دموکراسی آمریکا تا حد زیادی با سیستم پارلمانی کشورهای اروپایی فرق دارد. یک جوری سیستم طراحی شدهاست که بطور پایدار بیشتر از دو حزب بزرگ نمیتوانند بالا بیایند که بطور سنتی آن دو حزب
دموکرات و
جمهوریخواه هستند. معمولا هم طرفداران این دو حزب کم و بیش در سطح کشوری مساوی هستند. چون اگر این تساوی بهم بخورد، مثلا اگر حزب دموکرات طرفدارهایش کم شوند، این حزب شروع میکند و مواضعش را به سمت راست میبرد تاجایی که مقداری از افراد حزب مقابل را جذب کند.
در چند سال گذشته تعادل بنفع جمهوریخواهها بهم خورده و آنها با استفاده از تعصبات ملی بعد از یازده سپتامبر اکثریت قوی در کنگره و سنا بدست آوردهاند. سیاستمدارهای دموکرات هم برای مقابله سعی کردهاند بسمت راست و محافظهکاری حرکت کنند تا عقب نیافتند. برای همین اکثرشان در مقابل تصمیم حمله به عراق مخالفت جدی نکردند. بعضیهایشان مثل سناتور جو لیبرمن حتی تبدیل به حامی جدی جورج بوش برای حمله به عراق شدند.
منتها الان خیلی از فعالان جوان حزب دموکرات که اکثرا مخالف جنگ در عراق هستند از این رویه حزبشان خستهشدهاند و میگویند نباید حزبشان اصولش را زیر پا بگذارد و ادای حزب جمهوریخواه را دربیاورد تا رای بیشتری بگیرد.
اولین قربانیش هم سناتور لیبرمن است که برای انتخابی مجدد به سنا نیاز به رای دموکراتهای ایالت کنیتیکت دارد. مخصوصا بلاگرهای لیبرال در تخریب لیبرمن نقش عمدهای داشتند و تاثیر جدی گذاشتند. تا اینجای کار حریف لیبرمن، «نِد لمونت» که چندان هم آدم معروفی نبوده، از او در
نظرسنجیهای منتشرشده جلو است. اگر لیبرمن با سابقه سه دوره سناتور بودن ببازد شوک جدی به حزب دموکرات وارد میشود و احتمالا منجر به تغییر سیاست کلی حرکت به سمت راستشان میشود.
پ.ن.
نوشته رویا را که در ایالت کنتیکت زندگی میکند بخوانید.
پ.ن. سناتور لیبرمن
از حمله هوایی به مراکز هستهای ایران(
لینک از صبحانه) حمایت کردهبود.
پ.ن. ندلمونت از سناتور لیبرمن برد.
پ.ن.
نوشته سینا درباره باخت لیبرمن.
ولی شکست لیبرمن روی همه سیاست مدارهای دموکرات تاثیر خواهد گذاشت و بهشان یادآوری خواهد کرد که خیلی نباید از طرفداران سنتی خود دور شوند.