یه نکته ای که بد نیست بهش اشاره کنی اینه که کشورهایی مثل هند و چین که ما به رای شون داریم اطمینان می کنیم نیازهای دیگه ای غیر از نفت هم دارن. یه خبری بود امروز تو واشنگتن پست (از رویتر) که آمریکا به هند گفته که اگه هند به نفع ایران رای بده، این قولی که بعد از سی سال به هند داده برای همکاری هسته ای ممکنه منقضی بشه.

خیلی از قرار و مدارهای سیاسی دنیا پشت پرده و با این جور قول هاست. فقط کافیه که هند و چین و روسیه یه چیزی بهشون پیشنهاد بشه که از نفت ایران با ارزش تر باشه براشون و تمت!
مثلا روسیه نیاز به اجازه بین المللی داره برای سرکوب شورشی های داخلی و چشم پوشی از بیشتر دور شدن از دموکراسی دولت پوتین. هند همکاری هسته ای می خواد با غرب و به تکنولوژی پیشرفته تر الکترونیکی نیاز داره. چین هم که کم خواسته و نیاز نداره. یه راه حل ابتدایی برای آمریکا که به ذهن من می رسه اینه که به شرکت های نفتی اروپایی که می خوان با ایران قرارداد ببندند اجازه فعالیت در عراق بده و صادرات نفت عراق رو بیشتر کنه که هند و چین تشنه نفت خیلی از تحریم ایران ضرر نکنن. در هر صورت دور زدن ایران می تونه خیلی کم خرج تر از چیزی باشه که به نظر می آد. دولت ایران واقعا داره فقط با یک کارت، پوکر بازی می کنه و نمی دونم تا کی با حرف های بی سر و ته زدن می شه کشورهای دیگه رو منتظر نگه داشت. (لاریجانی گفته بود که قدرت ایران در مذاکرات اینه که اروپایی ها نمی فهمند ما چی می گیم!)