حالا که دیروز صحبت از مقاله امید معماریان و حسین درخشان در روزنامه نیویورک تایمز کردم، خوب است که کمی از چاپ نظرات در روزنامه‌های آمریکایی بگویم. معمولا روزنامه‌های آمریکایی بخش نظرات را از بخش خبر بطور کامل می‌کنند و صفحات جدایی برای اینها تخصیص می‌دهند. معمولا صفحه یکی مانده به آخر صفحه عقاید یا نظرات است. مثلا در روزنامه‌‌های ایران لزوما اینطور نیست و داشتن مقالات نظرات و خبر در یک صفحه چیز معمولی است(تا زمانی که برای خواننده مشخص باشد که کدام خبر است و کدام نظر این کار سلیقه‌ای است و ایرادی ندارد).

چهار نوع مقاله در روزنامه‌ها چاپ می‌شوند:

۱- ستون‌های ثابت:‌ معمولا روزنامه‌ها چند ستون نویس «columnist» دارند که هر روز برای روزنامه چند مقاله بنویسند. بیشتر روزنامه‌ها اینها را «عمودی» چاپ می‌کنند. ستون‌نویسهای ثابت روزنامه‌‌های معتبر آمریکا قدرت زیادی در شکل گیری افکار عمومی دارند. افراد روشنفکر آمریکا معمولا اسم ستون‌نویسهای روزنامه‌های معروف مثل نیویورک‌ تایمز و واشینگتون پست را می‌دانند.


۲- مقالات مدعو یا دریافتی:‌ این نظرات توسط متخصصین یا آدمهای جالب خارج «contributers» از روزنامه نوشته می‌شود. معمولا این مقاله‌ها عرض بیشتری دارند و می‌شود آنها را به این طریق از مقاله‌های ستون نویسها تشخیص داد. همینطور در زیر این نوع مقالات شغل نویسنده که نشاندهنده صلاحیتش برای نوشته‌اش است، نوشته می‌شود. شانس اینکه یک آدم عادی با فرستادن مقاله در روزنامه‌‌های بزرگ آمریکا مقاله چاپ کند تقریبا صفر است.


۳- سرمقاله: روزنامه ها یک یا چند سرمقاله یا ‌editorial دارند. سرمقاله در آمریکا نظر روزنامه را ابراز می‌کند و بهمین دلیل بدون اسم نویسنده است. بر خلاف روزنامه‌های ایران که سرمقاله‌ها بیشتر تحلیلی هستند با یک پند نهفته،‌ در روزنامه‌های آمریکایی سرمقاله‌ها خیلی محکم و کوتاه هستند و صریحا درخواست مشخصی ( اکثرا از دولت) دارند(به سرمقاله شرق و سرمقاله نیویورک تایمز نگاه کنید).


۴- نظرات خوانندگان: نظرات خوانندگان «letters» معمولا یکی دو پاراگراف و در جواب به مقالات روزنامه است.

تمییز قایل شدن بین سرمقاله، مقالات ستون‌نویسها و مقالات توسط افراد خارج روزنامه خیلی مهم است. «سرمقاله» نظر رسمی روزنامه است و خط مشی رسمی روزنامه را مشخص می‌کند. مثلا اینکه یک روزنامه دست لیبرال است یا دست راستی کم و بیش از سرمقاله‌هایش معلوم می‌شود. از طرف دیگر مقالاتی که توسط افراد خارج از روزنامه چاپ می‌شوند نظر روزنامه نیستند. روزنامه‌های درست حسابی مثل نیویورک‌ تایمز سعی می‌کنند که از گرایشهای مختلفی مقاله چاپ کنند. چاپ اینگونه مقالات بیشتر به این معنی است که یک چنین نقطه نظری هم هست قضاوت با شمای خواننده. از آن طرف مقالات ستون‌نویسهای روزنامه تا حدی به روزنامه ربط دارند چون بالاخره روزنامه نویسنده‌هایشان را استخدام کرده‌است. با اینحال نظر روزنامه نیستند. مثلا در مورد جنگ عراق، یکی از ستون‌نویسها نیویورک تایمز، توماس فریدمن،‌ حامی جنگ و دیگری، مارون دائد، شدیدا مخالف جنگ بود.

دفعه بعد که مقاله‌ای در یک روزنامه خوانید که خونتان را بجوش آورد و به تمام مقدساتتان توهین شد، قبل از اینکه فریاد «وامحمدا» سر بدهید، ببینید که مقاله در کدام قسمت چاپ شده است. اگر در قسمت نظرات خوانندگان است بهتر است بروید آب قند بخورید. اگر توسط کسی خارج از روزنامه چاپ نوشته شده بهتر است بیشتر به نویسنده فحش بدهید تا روزنامه(ایمیل کم خرجترین راه فحش دادن است). اگر مقاله توسط یک ستون‌نویس ثابت روزنامه نوشته شده، می‌توانید به روزنامه زنگ بزنید و با لحن خیلی عصبانی بگویید که اگر آن ستون‌ آن نویسنده حذف نشود، دیگر آن روزنامه را نخواهید خرید. اگر مقاله توهین‌آمیز سرمقاله بود، بهتر است که دیگر آن روزنامه را نخرید و خودتان را اینقدر ناراحت نکنید.