شاید بیشتر شما تصویری که از مردم آمریکا داشته‌باشید این باشد که آنها زیاد از دنیای خارج آمریکا اطلاعی ندارند و مثلا فرق ایران و عراق را خوب ندانند و یا فکر کنند همه مسلمانها عرب هستند. این تصویر شما تا حدی درست است، ولی استثنای غیر قابل صرفنظر کردنی در آمریکا وجود دارد. در آمریکا یک طبقه لیبرال و تحصیل‌کرده وجود دارد که تا دلتان بخواهد درباره دنیا خارج از آمریکا اطلاعات دارد. این گروه یک ویژگی مهم که آنها را تا حد زیادی از بقیه جدا می‌کند این است که به رادیوی «ان. پی. آر» (بمعنای رادیوی ملی عمومی) گوش می‌کنند. درست مثل ایران که همه می‌دانند «برره» چیست. اینجا همه افراد این قشر برنامه‌های رادیو را دنبال می‌کنند و در جمعهایشان برنامه‌های این رادیو یکی از مطالبی است که معمولا صحبتش پیش می‌آید.

این رادیو در قسمتهای مختلف آمریکا شعبه دارد و مخلوطی از برنامه‌های محلی و سراسری را پخش می‌کند. برنامه‌ها کیفیت بالایی دارند و بخش بین‌الملی آنها هم کم نیست. این رادیو غیر‌انتفاعی (بمعنای واقعی کلمه) است. نصف بودجه‌اش از کمکهای مردم می‌آید.

دلیل اینکه این مطلب را می‌نویسم این است که این روزها هربار که با صدای رادیو «ان. پی. آر» از خواب بیدار می‌شوم،‌ یک چیزی درباره ایران گفته می‌شود. مثلا دیروز یک برنامه کوتاه درباره مشکلات روزنامه نگاری در ایران بود و اینکه چقدر سخت است که خطوط قرمز را پیدا کرد.ععلی مزروعی که اگر اشتباه نکنم رییس سندیکای روزنامه‌نگاران است گفت که از موقعی که محافظه کارهای آمده‌اند اوضاع سختتر شده است. بعد هم امیدمعماریان یک چند جمله‌ای گفت. بعد هم یک خانم، که استاد روزنامه‌نگاری در ایران است، گفت که روزنامه‌نگارهای ایرانی مقصرند چون که همه‌ مشکلات را بزرگ می‌کنند و برای همین یکی باید کنترلشان کند. در یک برنامه دیگر دیروز، صحبت از بلاگ نویسهای ایرانی بوده است و به این اشاره شده که بلاگ‌نویسهای ایرانی از راه بلاگشان با اسراییلیها هم ارتباط برقرار می‌کنند. ظاهرا خبر سفر حودر به «ان. پی. آر» هم رسیده‌ است.


- لیست برنامه‌های اخیر «ان. پی. آر» راجع به ایران.