رییس جمهورهای آمریکا سالانه یک نطقی در کنگره دارند بنام «وضعیت اتحادیه» یا «state of union». در لحظات حساس نطق نمایندگان کف می‌زنند (مثل تکبیر در نمازجمعه ایران)، هر از گاهی هم ممکن است که نمایندگان مخالف یک هویی بکنند.

این نطق فقط یک سخنرانی تشریفاتی نیست. روی نوشته‌ای که نطق از روی آن خواننده می‌شود، کار زیادی می‌شود. معمولا هر جمله که آنجاست دلیلی دارد. مثلا بعد از یازده سپتامبر در یک نطق به همین اهمیت در کنگره‌ آمریکا،‌ جورج بوش زمانی که گفت از ملیتهای مختلف در برجهای دوقلو کشته‌شده‌اند،‌ یکی از ملیتهایی که مثال زد ایرانیها بودند. همین سیگنال همکاری ایران و آمریکا را برای نابودی طالبان داد. البته سه ماه بعدش بدلیل تغییر جو، کلمه «محور شر» در نطق گذاشته شد،‌ که سیاست سالهای بعد آمریکا را در مورد ایران رقم زد.

در سخنرانی دیشب بوش گفت (گرفته از وبسایت آرش‌کمانگیر لینک از طریق زن‌نوشت ):

«دموکراسى‌هاى خاورميانه شبيه و مطابقِ دموکراسى ما نخواهند بود بلکه سنت‌هاى شهروندان خودشان را منعکس خواهند کرد. اما آينده‌ی تک تکِ کشورهاى خاورميانه با آزادى توأم خواهد بود... از جمله در ايران، کشورى که توسط گروه کوچکى از روحانيان به گروگان گرفته شده و رژيم‌اش مردم را سرکوب می‌کند. رژيم اين کشور، حامى تروريست‌هاى مناطقى از فلسطين و لبنان است، اين حمايت بايد متوقف شود. حکومت ايران با زياده طلبى‌هاى هسته‌اى‌اش خواست همه‌ی جهان را ناديده می‌گيرد و کشورهاى جهان نيز نبايد اجازه دهند که رژيم ايران به سلاح‌هاى هسته‌اى دست پيدا کند. آمريکا کماکان تلاش خواهد کرد که کشورهاى جهان را به مقابله با اين تهديدها فرا بخواند.»
رييس جمهور آمريکا سپس مستقيم به خودِ مردم ايران پيامى فرستاد. او گفت: «امشب اجازه دهيد که من مستقيماً با شهروندان ايران صحبت کنم: آمريکا به شما احترام می‌گذارد، و ما به کشور شما احترام می‌گذاريم. ما حق شما را براى گزينش آينده خودتان و به دست آوردن آزادى گرامى می‌داريم. و ملّت ما اميدوار است که روزى برسد که نزديک ترين دوستى را با يک ايرانِ آزاد و دموکراتيک برقرار کند.»

این متن خیلی آرام‌تر از آن چیزی است که می‌توانست باشد. حتی به اندازه نطق سال ۲۰۰۲ تند نیست. جورج بوش می‌توانست ایران را به این متهم کند که هدفش نابودی کشورهایی مثل اسراییل یا آمریکا است. می‌توانست ایران را به کشتن سربازهای آمریکایی در عراق متهم کند... من فکر می‌کنم که جورج بوش از هماهنگی که خانم رایس بین آمریکا، اروپا، روسیه و چین بوجود آورده، خیلی راضی است و دلیلی ندارد که با یک نطق تند کارها را خراب بکند. (اتفاقا روزنامه «کریسشن ساینس مانیتور» اینرا پیش‌بینی کرده‌بود)