من موقعی که بچه بودم موقعی که تهران می‌آمدیم مسافرت و مریض می‌شدم منو می‌بردم پهلو دکتر نازنینی بنام دکتر صادق‌زاده که مطبش بود نزدیک بازاردوم نازی‌آباد تهران. او از آنجا که پدربزرگ بنده را را می‌شناخت بی‌انصافی نمی‌کرد و هر چی که والدین بنده می‌خواستند می‌نوشت. نتیجه این بود که ما همیشه تو خانه مان یک ذخیره همیشگی از انواع آنتی‌بیوتیکها داشتیم که می‌شد در زمان هر گلو درد جزیی می‌شد رفت سراغشان. می‌دانم که ما تو ایران تنها نبودیم. هر خانواده‌ای تو ایران یک صادق‌زاده‌ای دارد که بهشان ده برابر نیازشان دوا می‌دهد. تا زمانی هم که من آنجا بودم یعنی هشت سال پیش کسی در مورد مضرات استفاده زیاد دارو نمی‌گفت و حتی فکر نمی‌کنم خود دکترها به این نکته واقف بودند.


تو آمریکا در موارد بسیار خاصی آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کنند. بدلیل چهار نکته بیولوژیک بسیار ساده‌‌:۱- آنتی‌بیوتیکها بر ضد باکتری‌ها کار می‌کنند و بر علیه ویروسها بی‌اثرند. ۲- بیشتر سرماخوردگی و گلودردها ویروسی هستند. ۳- مصرف آنتی‌بیوتیک زیاد بمرور زمان باکتری‌هایی بوجود خواهد آورد که در مقابل این آنتی‌بیوتیکها مقاوم باشند و آنها را بی‌مصرف می‌کند. ۴- این داروها اثرات جانبی منفی دارند بنابراین جایی که لازم نیستند نباید استفاده شان کرد.

موقعی که در شنبه گذشته در درمانگاه منتظر دکتر بودم دیدم این نکات را در پوستری بزبان ساده برای مردم توضیح داده‌اند. این باعث می‌شود که دیگر مردم حرص و جوش گرفتن آنتی‌بیوتیک را نزنند.