پریروز رفتم به جلسه سخنرانی دکتر عباس عدالت در مورد اینکه چطور میشود از جنگ آمریکا برعلیه ایران جلوگیری کرد. دکتر عدالت
رییس گروه ضدجنگ بر علیه ایران دوماه پیش در سانفرانسیسکو هم جلسهای داشت که
گزارشش را نوشتهام. ایندفعه هم دکتر عدالت دلایلش را برای اینکه چرا فکر میکند که آمریکا برای جنگ بر علیه ایران آماده میشود را گفت. من هم بر این باورم که تحلیلهایش درست است و کاشکی سیاستمداران تو ایران هم حرفهای او را میشنیدند تا این خطر بزرگی که ایران با آن روبرست را جدی میگرفتند.
متاسفانه قرار بود که در این جلسه بحث شود که چه فعالیتهایی بر علیه جنگ میشود کرد ولی چون دو خانم ایرانی حاضر در جلسه به صحبت دکتر گیر دادند، تمام وقت به بحث و جدل گذشت. خانمها میگفتند شما نمیتوانید فقط بگویید که به ایران حمله نکنید بلکه باید همزمان حکومت ایران را محکومکنید. باید گفت که ما با جنگ مخالفیم ولی دموکراسی هم برای ایران میخواهیم. دکتر عدالت هم میگفت اگر شما در آمریکا بر علیه حکومت ایران شعار بدهید سودش به جیب جنگ طلبهای آمریکا خواهد رفت. اگر کسی میخواهد به دموکراسی ایران کمک کند باید در ایران اینکار را انجامبدهد. من هم مرضِ ایرانی حمایت از مظلومان جهانم گل کرده بود و به هر طرف بحث که مورد ضعف واقع میشد کمک میکردم. حالا هم آمدم از شما بپرسم که شما چی فکر میکنید؟ واقعا چطور میشود فعالیت ضدجنگ و فعالیت برای دموکراسی در ایران را باهم آشتیداد. واقعا تو این بحث حق را به کیمیدهید؟ به دکتر یا به آن دو خانم؟
بعد از جلسه که با یکی از دوستان خوبم علی که اتفاقا در فراهم آوردن سالن جلسه و تبلیغ برنامه نقش داشت صحبت میکردم. روشن بود که هردومون واقعا از اینکه ماها بتوانیم کار موثری بکنیم کاملا ناامید هستیم. جلسه تا حدی برای من حال گیری بود. دکتر عدالت از انگلیس پا میشود و میآید اینجا که این طرف و آنطرف سخنرانی بدهد. آخرش هم فقط ده پانزده نفر برای برنامه میآیند که نصفشان هم انرژی بقیه را تلف میکنند. بعد که با یاس و ناامیدی خانه آمدم، یک چایی داغ نوشیدم و فکر جالبی در این مورد بذهنم آمد که از طریقش آدمهای در حد ما ها میتوانند تاثیری در متوقف کردن قطار جنگ بر علیه ایران داشته باشند. میخواستم دیروز راجع بهش بنویسم که این بسیجیهای دانشگاه شریف (همانهایی که اولین کسانی خواهند بود که در جنگ با آمریکا کشتهخواهندشد) با کارشان نگذاشتند و نشستم در مورد شریف نوشتم. حالا گذاشتم که ایدهام یک چند روزی پختهتر شود و بعد بنویسم.
این مصاحبه انجام شده با دکتر عدالت توسط فواد خوشمود که آدم فعالی است و برای ZNet (مجله دوستداران نوام چومسکی ) مقاله می نویسد را از دستندهید.
کاسمی (گروه ضد جنگ ایران)از
همه خواسته است که در تظاهرات ضد جنگ هیجده مارچ شرکت کنند.
Thanks for writing this, you have a pretty accurate summery.
What Edalat said is really undeniable. How can you make Iran more democratic by protesting here? The only thing you can do is push the US Government to act, give ammunition to those who want to take action on Iran. And I hope we all know that's not a good thing. Whatever form such an action would take, it's "intervention" at the end of the day.
What really is the best case scenario for an American You need only look to Castro's Cuba to understand this. Nearly 50 years of sanctions, "pro-democracy" broadcasting, international pressure, "isolation," activism by outspoken and politically influential exile groups, and what has all that achieved? It only made Castro more justified in holding on to power.
On the other hand, as I tried to explain in the meeting, we can't afford to deny any Iranian a place in the anti-war movement. For whatever reason, they feel like they have to condemn the Ayatollahs even in unrelated venues. Actually, many Iranians feel this way in California. Let them carry their pro-democracy signs. It's a net benefit.
I also thought it was really funny how we all spoke English afte the talk because of the one Pakistani guy who attended.
BTW: my name is spelled with a "shin" (sh) in Farsi, really pronounced "khosh-mood"
-foaad
ببخشید من یک سوال داشتم که اگر بتوانید کمکم کنید بسیار سپاسگزار شما می شوم. برخی خبرها مانند کنفرانسها و سخنرانی ها انجام می گیرد که تنها قسمتهایی از آنها روی خبرگزاری ها و روزنامه ها م یآید برای دسترسی به متن کامل آن آیا سایت خاصی وجود دارد؟
سوال مشخص من مثلا درباره سخنرانی اخیر آقای استراو درباره ایران در مرکز مطالعات استراتژیک در لندن است که گویا سخنگوی وزیر خارجه آن را چند بار خوانده است.
ممنونم
باید در خانه خود و خانواده مان را نقد و در بیرون خود و خانواده مان را تحسین کنیم.
البته ناگفته نماند که باید شرایط نقد در خانه هم فراهم باشد.