وبلاگ نیمه فعال مهدی درباره‌ی تصویر ایران در رسانه‌های جهان
March 22, 2006
یکی از اتفاقهای مهمی که سال گذشته در دنیای اینترنت افتاد، راه افتادن سایتهایی هستند که اجازه می‌دهند مردم بطور مجانی فایل ویدیویی آماتوریشان را روی اینترنت بگذارند. سایتهای تیوب، دیلی‌موشن، ویمو را ببینید. معمولا این سایتها با رای‌گیری از بیننده‌ها اهمیت ویدیوها را پیدا می‌کنند. سعی کنید که در مورد ایران یا یک کلمه دیگر جستجو کنید و نتایج را بر اساس تعداد رای‌های داده شده مرتب کنید.
این سایتها معمولا سیستم خوبی طراحی می‌کنند که برایشان مشکل قانونی(مثلا بجهت نمایش فیلمهای سواستفاده جنسی از بچه‌ها) ایجاد نشود و در عین حال لازم نباشد که تک تک فیلمها را از نظر محتوا بررسی کنند. برای این کار بعضی از این سایتها این امکان را دارند که بیننده‌ها ویدیوهایی که قانون را نقض می‌کنند گزارش‌کنند و اداره‌کنندگان سایت تنها ویدیوهای گزارش‌شده را بررسی می‌کنند.
بنظر من از روی اینکه این سایتها چطور کار می‌کنند می‌شود درسهایی گرفت برای اینکه چطور سیستمهایی برای یک آدمها طراحی کرد که خوب کار کنند. درسهایی که من از همین وبسایتهای می‌گیرم:
۱) اگر قوانین سایت بیشتر باشند نیاز به مداخله بیشتر توسط اداره کنندگان است.
۲) لزومی ندارد که فیلمهای کم کیفیت را با عملی حذفی کنار گذاشت. چون فیلمهایی که رای بیشتری گرفته‌اند شانس بیشتری برای دیده‌شدن دارند، فیلمهای کم کیفیت خود بخود به گوشه رانده خواهند شد.
۳) سکس همیشه مورد علاقه مردم است. قسمت عمده‌ای از ویدیوهای پرطرفدار ربطی به سکس دارند. در هر سیستم دموکراتیکی سکس بطور اتوماتیک تبدیل می‌شود به وسیله‌ای است برای جذب بیننده. توجیه استفاده زیادش در فیلمها هم نیازی به هیچ تئوری توطئه‌ای ندارد.
۴) یک پدیده بهمنی وجود دارد. ویدیوهایی که بهردلیل در اول کار رای زیاد می‌گیرند، بیننده زیادتر پیدا می‌کنند و بازهم رای بیشتری می‌گیرند. نتیجه این می‌شود که بعضی خیلی رای می‌گیرند و بعضی خیلی کم رای می‌گیرند.
۵) موقعی که یک سیستم دموکراتیک دارید که هر کسی با هزینه کمی می‌تواند بازی شود، خلاقیتهای افراد خیلی سریع کشف می‌شود و رشد می‌کند. در صورت عدم وجود چنین وبسایتهایی بعضی هیچوقت ویدیویی در طول عمرشان درست نمی‌کنند تا ببینند که استعداد یا علاقه جدی در این زمینه دارند (این گوگل آیدِل را نگاه کنید).
چه نکته‌های دیگری بذهن شما می‌رسد؟ ویدیوهای باحالی هم از این سایتها راجع به ایران پیدا کردید در نظرات لینکش را بگذارید.
این سایتها معمولا سیستم خوبی طراحی می‌کنند که برایشان مشکل قانونی(مثلا بجهت نمایش فیلمهای سواستفاده جنسی از بچه‌ها) ایجاد نشود و در عین حال لازم نباشد که تک تک فیلمها را از نظر محتوا بررسی کنند. برای این کار بعضی از این سایتها این امکان را دارند که بیننده‌ها ویدیوهایی که قانون را نقض می‌کنند گزارش‌کنند و اداره‌کنندگان سایت تنها ویدیوهای گزارش‌شده را بررسی می‌کنند.
بنظر من از روی اینکه این سایتها چطور کار می‌کنند می‌شود درسهایی گرفت برای اینکه چطور سیستمهایی برای یک آدمها طراحی کرد که خوب کار کنند. درسهایی که من از همین وبسایتهای می‌گیرم:
۱) اگر قوانین سایت بیشتر باشند نیاز به مداخله بیشتر توسط اداره کنندگان است.
۲) لزومی ندارد که فیلمهای کم کیفیت را با عملی حذفی کنار گذاشت. چون فیلمهایی که رای بیشتری گرفته‌اند شانس بیشتری برای دیده‌شدن دارند، فیلمهای کم کیفیت خود بخود به گوشه رانده خواهند شد.
۳) سکس همیشه مورد علاقه مردم است. قسمت عمده‌ای از ویدیوهای پرطرفدار ربطی به سکس دارند. در هر سیستم دموکراتیکی سکس بطور اتوماتیک تبدیل می‌شود به وسیله‌ای است برای جذب بیننده. توجیه استفاده زیادش در فیلمها هم نیازی به هیچ تئوری توطئه‌ای ندارد.
۴) یک پدیده بهمنی وجود دارد. ویدیوهایی که بهردلیل در اول کار رای زیاد می‌گیرند، بیننده زیادتر پیدا می‌کنند و بازهم رای بیشتری می‌گیرند. نتیجه این می‌شود که بعضی خیلی رای می‌گیرند و بعضی خیلی کم رای می‌گیرند.
۵) موقعی که یک سیستم دموکراتیک دارید که هر کسی با هزینه کمی می‌تواند بازی شود، خلاقیتهای افراد خیلی سریع کشف می‌شود و رشد می‌کند. در صورت عدم وجود چنین وبسایتهایی بعضی هیچوقت ویدیویی در طول عمرشان درست نمی‌کنند تا ببینند که استعداد یا علاقه جدی در این زمینه دارند (این گوگل آیدِل را نگاه کنید).
چه نکته‌های دیگری بذهن شما می‌رسد؟ ویدیوهای باحالی هم از این سایتها راجع به ایران پیدا کردید در نظرات لینکش را بگذارید.
نظرات:
گزارش سفر گروهی از آمريکايي ها (عمدتاً پيرزن و پيرمرد) به ايران از زبان خودشان.
http://www.youtube.com/watch?v=merIDTsXdu8&eurl=
یک ویدیو از جان استوارت و بوش