یکی از خواننده‌های وبلاگم بدنبال طرح خاورمیانه بزرگ می‌گشت و در زیر نوشته قبلی‌ام کامنت گذاشته است. چون فکر می‌کنم مطالب مربوط به این موضوع بدرد بقیه هم بخورد بجای کامنت اینجا جواب می‌دهم. این طرح آوردن دموکراسی به خاورمیانه بزرگ،‌ طرحی بود که دو سال پیش دولت آمریکا پیش‌نویسش را به گروه اجلاس هشتگانه ارايه کرد، و پیش‌نویس به روزنامه‌ها درز پیدا کرد. البته نکات اصلیش در صحبتهای سه سال پیش بوش آمده بود مخصوصا جایی که بوش گفت: «شصت سال است که غربیها برای نبود آزادی در خاورمیانه بهانه می‌آوردند و باهاش مشکلی ندارند.» بعدهم اسم هدف آمریکا را گذاشت «استراتژی پیشرو آزادی در خاورمیانه». که بعدا طرحی شد که به اجلاس هشتگانه ارایه شد، ولی چون سروصدای کشورهای عربی دوست آمریکا در آمد، در نهایت اجلاس هشتگانه از آتش طرح کم کرد و بعد دو بیانیه تصویب کرد(این و این). ادعای طرح، «همکاری» با کشورهای خاورمیانه است برای اصلاح آنها و حرکت دادن آنها به سمت دموکراسی با تبلیغات و ابزار اقتصادی و سیاسی. برای رسیدن به این اهداف موسسه‌های جدیدی تشکیل خواهند شد تا روی این موضوعات کار کنند.

بنظر من این طرح بیشتر به کشورهای عربی مربوط است تا ایران. در مورد این کشورها آمریکا می‌خواهد با فشار آوردن به آنها برای اصلاحات و باز شدن فضای سیاسی تا حدی از جذابیت تروریسم و آمریکایی ستیزی برای جوانهای عرب بکاهد و از طرف دیگر از شانس اتفاق افتادن انقلابهای بنیادگرایانه در این کشورها را بکاهد. این طرح مشکلات زیادی را دارد. اینکه واقعا کشورهای غربی بتوانند روی اتفاقات داخلی این کشورها تاثیر بگذارند جای سوال است. مثلا وقتی آمریکا به مصر برای آزادی یک رهبر سیاسی بنام «أیمن نور» فشار آورد، ابتدا او را آزاد کردند ولی بعد از چندین ماه او را به پنج سال زندان محکوم کردند و از دوباره زندانیش کردند. اگر آمریکا بخواهد با کشوری مثل مصر و عربستان دوست بماند، نمی‌تواند خیلی به آنها فشار بیاورد. ایراد دیگر هم این است که بدون حل مساله اسراییل و فلسطین،‌ مردم کشورهای عربی به آمریکا هیچ اطمینانی نخواهند داشت و روی خوشی به طرح‌هایش نشان نخواهند داد. این مقاله از «بنیاد کارنگی برای صلح» و این مقاله از «انستیتو بروکلینگ» دو مثال از انتقاداتی هستند که برعلیه این طرح شده‌است.