هشت سال پیش که تازه از ایران به تورنتو رفته‌بودم، رامین جهانبگلو هم در دانشگاه تورنتو بود. در آن مدت یکساله که آنجا بودم تنها چندین بار بطور کوتاه در مهمانی‌ها دیدمش. یک مورد که به خوبی یادم است وقتی بود که در جلسه عمومی گروه دانشجویان ایرانی دانشگاه تورنتو، یک صحبت کوتاهی کرد و سعی کرد که گروه را قانع کند که فقط به برگزاری پارتی قناعت نکند و یک سمینار درباره مطالعات ایرانی هم برگزار‌کند که با مخالفت خیلی از آن دانشجویان حاضر روبرو شد(اولین باری بود که با این واقعیت آشنا شدم که گروههایی که با نام Persian Student Association شناخته می‌شوند کاری بیش از برگزاری پارتی ازشان بر نمی‌آید.)

در آن زمان اتفاقا چند مطلب که رامین نوشته‌بود را خواندم و قبطه خوردم که چرا فیلسوفهایی همچون رامین که هم خودشان آدمهای خوشفکری هستند و هم آموزش درست حسابی در فلسفه دارند در ایران شناخته‌نشده‌اند. نتیجه‌اش این شده‌است که کسانی مثل عبدالکریم سروش (که کارشان در جای خودش با ارزش است) در فضایی بی‌رقیب تبدیل به بت‌های فلسفه شده‌اند.

برای مدتها خبر چندانی از او نداشتم و شنیده‌بودم که به ایران رفته‌است و موسسه‌ای در آنجا راه انداخته‌است. واقعیتش شک داشتم که حکومت تحمل آموزش فلسفه مدرن توسط کسی مثل رامین را داشته‌باشد. وقتی که حکومت، سروش را تحمل نکرد، بعید می‌دانستم که نوع سکولارش را تحمل کند. منتهی روشی که حکومت برای این نوع آدمها دارد معمولا زندانی کردن نیست بلکه تهدید یا بهم زدن کلاس یا جلسه سخنرانی است. معمولا روش زندان نیست، چون هزینه زندانی کردن آدمهایی که در سطح جهانی شناخته‌شده‌اند همچون رامین جهانبگلو، سروش و یا شیرین عبادی برای حکومت بسیار بالاست. برای همین با این که حدس می‌زدم که جلوی تدریس دکتر جهانبگلو را روزی بگیرند فکر نمی‌کردم که زندانی‌اش کنند.

حالا هم هر کس می‌خواهد کمکش کند باید به انعکاس جهانی خبر زندانی شدنش کمک کند. بعید است که حکومت بدنبال این باشد که دردسرهای جهانی‌اش را بیشتر کند.خیلی مهم است که آدمهایی حکومت بهشان نمی‌تواند دست بزند زیاد‌شود. الان تنها یکی است و آنهم شیرین‌عبادی‌ است(بماند که عبادی از این فرصت هیچ استفاده‌ای نکرده و از زمان گرفتن جایزه نوبل خیرش برای ایران کمتر شده‌است.)


در وبسایتهای دیگر:
یاسر
Free Thoughts on Iran
فرنگوپلیس
Arash Kamangir
وبلاگ برای آزادی رامین جهانبگلو
زن‌نوشت
سردبیر‌خودم