وبلاگ نیمه فعال مهدی درباره‌ی تصویر ایران در رسانه‌های جهان
April 30, 2006
خوب چند وقتی بود که فرصت نکرد‌ه‌بودم وضعیت سیاسی داخلی آمریکا را در قبال مساله ایران جمع‌بندی کنم. امروز و پس فردا مطالبی که در مورد به مرور جمع کردم را در وبلاگم می‌گذارم.
یک اتفاق مهمی که حدود دو هفته پیش اتفاق افتاد این بود که خیلی از شخصیت‌ها و مجلات آمریکا صراحتا موضع خودشان را نسبت به حمله کردن یا نکردن به ایران اعلام کردند. قبل از این، بیشتر اینها سعی می‌کردند که بدون اینکه نظر نهایی‌شان را بگویند خواننده را به نتیجه مطلوبشان هدایت کنند(اتفاقا این کاری است که ستون‌نویسها در ایران در نوشتن مسایل سیاسی می‌کنند). من این مواضع را اینجا لیست می‌کنم:
۱- مجله باسابقه «آتلانتیک مانسلی» که مجله میانه رویی در سیاست آمریکا محسوب می‌شود، مقاله‌ای توسط جیمز فالو راجع به ایران داشت. او بعد از کلی زیر و بم کردن قضیه گفت که بهترین راه‌حل مساله ایران کنار گذاشتن راه‌حل نظامی است. مجله آتلانتیک حدود یک سال و نیم پیش یک مقاله داشت که گزارشی بود از یک بازی استراتژیک برای بررسی عواقب حمله به ایران، که انعکاس زیادی داشت و نتیجه بازی هم این بود که حمله به ایران می‌تواند عواقب بدی برای آمریکا در خاورمیانه داشته‌باشد.
۲- مجله «ویکلی استاندارد»: این مجله که یکی از دو مجله مهم نئوکانهاست و «ویلیام کریستول» اداره‌اش می‌کند، چندین مقاله داشت که رسما از حمله به ایران حمایت می‌کردند. مقاله مهمش مقالهِ «رئول مارک گِرِشت» بود که دلیلهای مخالفت با بمباران ایران را دانه به دانه جمع کرده و بهشان جواب داده‌‌است. (مقاله دیگر ویکلی استاندارد)
۳- مجله «پراسپکت» که یک مجله لیبرال است، یک مقاله از «متِئو یگلیسیاس» ستون‌نویس سیاسی‌اش داشت که صریحا گفته‌بود به ایران حمله نکنید. این صریح‌ترین نه‌ای بوده که در مجله‌های خواننده‌دار آمریکا دیده‌ام.
۴- دیگر مجله نئوکانها با نام «نشنال ریویو» با اینکه کسانی مانند مایکل لدین همواره درباره لزوم مقابله با ایران می‌نویسند، هنوز بطور آشکارا حمله نظامی به ایران را تجویز نکرده‌‌است. در مقاله سردبیری گفته‌اند که تغییر رژیم ایران باید فعالانه توسط دولت آمریکا دنبال بشود و مساله بمباران ایران را مساله ثانوی ذکر کرده‌اند.
۵- مجله دیگر «نيوریپابلیک» است که در مسایل داخلی آمریکا لیبرال است اما در مسایل خارجی تندرو. الان خطش در مورد ایران خیلی روشن نیست. از یک طرف لیبرالهای مخالف جنگ را می‌کوبد و از طرف دیگر هم تندروهای جنگ‌طلب را. سردبیرش این هفته یک مقاله دارد که متاسفانه اشتراک مجله را می‌خواهد و من هنوز نخواندمش.
چند نکته مهم:
- همانطور که قبلا گفته‌ام مجله‌ها و روزنامه‌های آمریکا معمولا طیف وسیعی از نظرات را منعکس می‌کنند(مجله‌ها کمتر، روزنامه‌ها بیشتر) و با دیدن یک مقاله نمی‌توان گفت که فلان مجله موضع خاصی گرفت. من در لینکهایی که داده‌ام، به مقالاتی لینک داده‌ام که مقاله سردبیری مجله یا مقاله ستون‌نویس ثابت مجله بوده‌اند و بیشتر مقالات آن مجله هم همان نظر را انعکاس می‌دهند.
- درجه نفوذ این مجله‌ها در تصمیم‌گیریهای دولتمداران آمریکا یکی نیست. مثلا مجله «پراسپکت» نفوذی در هیات حاکمه کنونی ندارد و بیشتر شنوندگانش دموکراتها هستند. در حالی که کسانی که در مجله «نشنال ریویو» می‌نویسند، مقامهای اجرایی یا مشاوره‌ای در دولت فعلی دارند. مثلا کلمه جنجال‌برانگیز «محور شر» را، «دیوید فرام»، سردبیر «نشنال ریویو»، در سخنرانی سال ۲۰۰۲ رییس‌جمهوری آمریکا گذاشت.
- امکان ایمیل کردن مطالب را هم به وبلاگم اضافه کردم. بقیه‌اش با شماست که زحمت بکشید و مطالب این وبلاگ و به دوستانتان را ایمیل کنید.
برای خواندن ادامه این مطلب اینجا را کلیک کنید.
یک اتفاق مهمی که حدود دو هفته پیش اتفاق افتاد این بود که خیلی از شخصیت‌ها و مجلات آمریکا صراحتا موضع خودشان را نسبت به حمله کردن یا نکردن به ایران اعلام کردند. قبل از این، بیشتر اینها سعی می‌کردند که بدون اینکه نظر نهایی‌شان را بگویند خواننده را به نتیجه مطلوبشان هدایت کنند(اتفاقا این کاری است که ستون‌نویسها در ایران در نوشتن مسایل سیاسی می‌کنند). من این مواضع را اینجا لیست می‌کنم:
۱- مجله باسابقه «آتلانتیک مانسلی» که مجله میانه رویی در سیاست آمریکا محسوب می‌شود، مقاله‌ای توسط جیمز فالو راجع به ایران داشت. او بعد از کلی زیر و بم کردن قضیه گفت که بهترین راه‌حل مساله ایران کنار گذاشتن راه‌حل نظامی است. مجله آتلانتیک حدود یک سال و نیم پیش یک مقاله داشت که گزارشی بود از یک بازی استراتژیک برای بررسی عواقب حمله به ایران، که انعکاس زیادی داشت و نتیجه بازی هم این بود که حمله به ایران می‌تواند عواقب بدی برای آمریکا در خاورمیانه داشته‌باشد.
۲- مجله «ویکلی استاندارد»: این مجله که یکی از دو مجله مهم نئوکانهاست و «ویلیام کریستول» اداره‌اش می‌کند، چندین مقاله داشت که رسما از حمله به ایران حمایت می‌کردند. مقاله مهمش مقالهِ «رئول مارک گِرِشت» بود که دلیلهای مخالفت با بمباران ایران را دانه به دانه جمع کرده و بهشان جواب داده‌‌است. (مقاله دیگر ویکلی استاندارد)
۳- مجله «پراسپکت» که یک مجله لیبرال است، یک مقاله از «متِئو یگلیسیاس» ستون‌نویس سیاسی‌اش داشت که صریحا گفته‌بود به ایران حمله نکنید. این صریح‌ترین نه‌ای بوده که در مجله‌های خواننده‌دار آمریکا دیده‌ام.
۴- دیگر مجله نئوکانها با نام «نشنال ریویو» با اینکه کسانی مانند مایکل لدین همواره درباره لزوم مقابله با ایران می‌نویسند، هنوز بطور آشکارا حمله نظامی به ایران را تجویز نکرده‌‌است. در مقاله سردبیری گفته‌اند که تغییر رژیم ایران باید فعالانه توسط دولت آمریکا دنبال بشود و مساله بمباران ایران را مساله ثانوی ذکر کرده‌اند.
۵- مجله دیگر «نيوریپابلیک» است که در مسایل داخلی آمریکا لیبرال است اما در مسایل خارجی تندرو. الان خطش در مورد ایران خیلی روشن نیست. از یک طرف لیبرالهای مخالف جنگ را می‌کوبد و از طرف دیگر هم تندروهای جنگ‌طلب را. سردبیرش این هفته یک مقاله دارد که متاسفانه اشتراک مجله را می‌خواهد و من هنوز نخواندمش.
چند نکته مهم:
- همانطور که قبلا گفته‌ام مجله‌ها و روزنامه‌های آمریکا معمولا طیف وسیعی از نظرات را منعکس می‌کنند(مجله‌ها کمتر، روزنامه‌ها بیشتر) و با دیدن یک مقاله نمی‌توان گفت که فلان مجله موضع خاصی گرفت. من در لینکهایی که داده‌ام، به مقالاتی لینک داده‌ام که مقاله سردبیری مجله یا مقاله ستون‌نویس ثابت مجله بوده‌اند و بیشتر مقالات آن مجله هم همان نظر را انعکاس می‌دهند.
- درجه نفوذ این مجله‌ها در تصمیم‌گیریهای دولتمداران آمریکا یکی نیست. مثلا مجله «پراسپکت» نفوذی در هیات حاکمه کنونی ندارد و بیشتر شنوندگانش دموکراتها هستند. در حالی که کسانی که در مجله «نشنال ریویو» می‌نویسند، مقامهای اجرایی یا مشاوره‌ای در دولت فعلی دارند. مثلا کلمه جنجال‌برانگیز «محور شر» را، «دیوید فرام»، سردبیر «نشنال ریویو»، در سخنرانی سال ۲۰۰۲ رییس‌جمهوری آمریکا گذاشت.
- امکان ایمیل کردن مطالب را هم به وبلاگم اضافه کردم. بقیه‌اش با شماست که زحمت بکشید و مطالب این وبلاگ و به دوستانتان را ایمیل کنید.
برای خواندن ادامه این مطلب اینجا را کلیک کنید.
نظرات:
مهدی از شما بسیار ممنون هستم که چنین لینک های جالبی را معرفی می کنی. می خواستم تقاضا داشته باشم که در مورد دیدگاه هایی که به نگاه غرب نسبت به ملت ایران می پردازد و ارزیابی دقیقی از کارشناسی جامعه شناسی توسط خبرگان کارشناس مسائل نسبت به مردم ایران ارائه می دهد نیز اگر ممکن باشد لینکهایی را معرفی کنید.
متشکرم