چند مطلب درباره نظرات داده شده راجع به مطلب قبل:

۱) رویای آمریکایی: آیدا گفته‌است که آمریکا برای ایرانیها یک رویا شده‌است و کسانی باید این رسالت را بر عهده بگیرند که این رویا را بشکنند. مشکل این ادعا این است که باید قبول کنیم که جوانانی در ایران هستند واقعا فکر می‌کنند آمریکا جایی کاملا بدون عیب و ایراد است. بنظر من این عقیده تا حدی بی احترامی به هوش جوانان در ایران است. ‌ در ایران تا جایی که من بخاطر دارم جوانان تنها جنبه‌های خاصی از آمریکا را ایده‌آل می‌دانند مانند راحتی نسبی پیدا کردن شغل، آزادیهای جنسی و اجتماعی. که اتفاقا در هیچ کدام از آن موارد اشتباه نمی‌کنند و وضعیت در آمریکا بارها بهتر از ایران است. اگر مایی که در آمریکاییم بخواهیم در این موارد ایران و آمریکا را یکی نشان دهیم عملا داریم آنها را فریب می‌دهیم. تازه مقابله با اینکه جوانان از آمریکا از هر جهت بَتی برای خود نسازند، راهش همانطور که خواننده دیگری، بیژن، گفت گفتار «یک سونگرانه افراطی» نیست بلکه راهش نشان دادن واقعیتهای خوب و بد است. بنظر من اگر کسی که وبلاگ سیما را می‌خواند هشیارانه بداند که سیما فقط یک طرف قضیه را می‌نویسد اتفاق بدی نمی‌افتد.

۲) چرا مقایسه می‌کنید: نیکی انتقاد می‌کند که چرا هر حرفی در مورد آمریکا زده می‌شود با ایران مقایسه می کنید. نیکی جان، خودت در نوشته سیما می‌بینی که بخشی از دلیلش برای نشان دادن یک سویه کاستی‌های جامعه آمریکا، شکستن ایده‌آل آمریکا در میان ایرانیان ساکن ایران هست. بنابراین می‌بینی که این من نیستم که باب مقایسه را آغاز می‌کنم بلکه نفس مقایسه بطور ضمنی در نوشته‌ها و هدف سیما هست. این را هم بگویم که مقایسه چیز آنچنان بدی هم نیست. ما باید اول وضع ایران را با دیگر جاهای دنیا مقایسه کنیم تا ببینیم چقدر عقبیم و شاید یک تلنگری بخوریم و شروع به حرکت کنیم. همیشه چه در سطح شخصی و چه جامعه مقایسه کردن و الگو داشتن یکی از راههایی است که علاقه به پیشرفت بالا می‌رود. اگر نوع حرفهای سیما در میانمان حاکم شود به این نتیجه خواهیم رسید که ایران با آمریکا که ثروتمندترین و یکی از دموکراتیک ترین کشورهای دنیاست، در یک سطح است بنابراین نیازی به تغییر جهتی جدی در وضع ایران نیست.

۳) بابک سراجه و امیر ت. دو نکته اشاره کردند که خیلی مهم است. بابک بدرستی می‌گوید:«به نظر من یه چیزی که منتقدان جامعه ی آمریکا از نوع فرنگوپولیس نفهمیدن اینه که «مسئله» داشتن و حل کردن در واقع وضعیت طبیعی زندگی فردی و جامعه است و شرط پیشرفت... من فکر می کنم این آدمها به دنبال جامعه ی «بی مسئله» هستند و تنها اون رو شایسته ی ستایش می دونن. این دید فلسفی نادرست، آگاهانه یا ناآگاهانه، باعث می شه که نتونن این دستاورد بزرگ رو درک گنن که داشتن مسئله مشکل ما (آدم ها، جامعه، ...) نیست بلکه روشی که آدمها برای حل این مسئله ها در پیش میگیرن. این فرق تعریف کننده ی جامعه ی آزاد و غیر آزاده». امیر هم به یک نکته اساسی که جامعه ایران و آمریکا را متفاوت می‌کند اشاره می‌کند که بنیان آمریکا درست است و امید برای بهبود و حل مشکلات جامعه وجود دارد، ولی در ایران چنین بنیانی وجود ندارد و تنها آشوب و بی‌نظمی در تاریخ صدسال اخیر ایران حاکم بود‌ه‌است.

کامنتهای خوب و آموزنده دیگری هم بود که خودتان باید بروید و بخوانیدشان.