در وبلاگ سیما شاخساری یک بحث کامنتی داغ در گرفته، بعضی می‌گویند چرا سیما همش از جنگ طلبی آمریکا انتقاد می‌کند و در مورد صحبتهای تهدید‌آمیز احمدی‌نژاد و کارهای حکومت ایران چیزی نمی‌نویسد(البته نصف کامنتها توهین‌آمیز و بی‌ربطند.) جواب سیما هم این است که می‌گوید من در آمریکا زندگی‌می‌کنم و نسبت به چیزی که در محل زندگیم اتفاق می‌افتد نظر می‌دهم و حرف زدن در مورد دولت ایران را واگذار می‌کنم به کسانی که در ایران هستند. نمی‌دانم این استدلالش چقدر درست است چون تا جایی که می‌دانم مخاطب هم مهم است. مثلا اگر مخاطبان وبلاگش غیر ایرانیهای انگلیسی‌زبان بودند این استدلال او قابل قبولتر بود، چون آنها بیشتر به این نیاز دارند که درباره کارهای بد دولت آمریکا بشنوند تا ما ایرانیهایی که تمام مدت در ایران از تلویزیون رسمی گفتار ضدآمریکایی شنیده‌ایم.

اما مشکل خود من با دیدگاه وبلاگ فرنگوپولیس، بعنوان یکی دیگر از وبلاگهایی که از مسایل داخل آمریکا می‌نویسد، جلوه تاریکی است که از وضعیت سیاست و جامعه داخلی آمریکا به خوانندگان خود ارایه می‌دهد. فرنگوپولیس به مخاطبی که در ایران زندگی می‌کند یا از ایران بمدت زیادی دور بوده و احساسات نوستالژیک به ایران دارد، اینطور القا می‌کند که در مقایسه جامعه و سیاست ایران و آمریکا هر دو اینها به یک اندازه بد هستند. مثلا در نوشته آخری می‌گوید:«که کلینیک های سقط جنین در امریکا زیر حمله اند، که اقلیت های جنسی زیر حمله اند، که اقلیت های نژادی محرومند، که مهاجران زیر حمله اند... این ها واقعیت های زندگی در امریکاست. ایران هم همین. ایران هم مشکلات خودش را دارد». در هر سه موردی که در مثالش است وضع در ایران دهها بار بدتر است. کلینکهای سقط جنین در بعضی از ایالتهای آمریکا بدلیل مخالفتهای محلی کم است و درسترسی به آن سخت، در حالی که سقط جنین در ایران ممنوع است و قانونا زندان دارد. اقلیتهای جنسی در آمریکا مشکلشان گرفتن حق ازدواج است درحالی که در ایران میتوانند اعدام شوند و در مواردی هرچند نادر اعدام هم شده‌اند و شلاق و زندان برایشان امری رایج است. در آمریکا مکزیکیهایی که غیرقانونی وارد شده‌اند تظاهرات دهها هزار نفری راه می‌اندازند که شهروند شوند، در ایران، شهروندان قانونی کشور نمی‌توانند تظاهرات کنند چه برسد به افغانها.

سیما مثل یک صاحب بنز است که وقتی یک صاحب پیکان می‌بیند، شروع می‌کند و می‌گوید: این بنزم کلافه‌ام کرده‌است. برای تعویض آینه‌اش ۵۰۰ دلار داده‌ام. پیکان را می‌شود هر تعمیرکاری برد ولی امان از دست این بنز. می‌دانی اصلا فکر نمی‌کنم این بنز چیز خوبی‌است. وقتی داخلش هستی فکر می‌کنی که زندانی شدی چون اصلا صدای بیرون را نمی‌شنوی. صدای موتورش هم آنقدر کم است که زمان دنده عقب عابران نمی‌توانند صدای ماشینت را بشنوند‌ و ممکن است پشت ماشین بپرند. ایمنی بنز هم آنقدرها که می‌گویند خوب نیست. چون هی وسوسه می‌شوی که خیلی با آن تند بروی و اگر هم تصادف کنی و آتش‌سوزی بشود با کلی کمربند ایمنی و بادکنک ایمنی بسختی می‌شود از ماشین آمد بیرون.

زمانی که خودت سوار بنزی و رفیقت سوار پیکان این نوع وانمود کردنها به اینکه دو ماشین کم و بیش باهم برابرند، چیزی چون وارونه جلوه دادن واقعیتها نیست. مخصوصا اگر براحتی بتوانی بنزت را با پیکان عوض کنی، مساله دورویی هم وارد کار می‌شود. من فکر نمی‌کنم سیما عمدا بدنبال وارونه جلوه دادن واقعیتهاست یا دورویی می‌کند. بنظرم مشکلش ضعف عملیش در استفاده از اصل «نسبی بودن مسایل» در موقعیتهای واقعی است. شاید موقعیتهای باشد که یک پیکان بر یک بنز ارجح باشد. مثلا برای کسی که محل کارش در بازار تهران است و نمی‌تواند بنز را در آن محله پارک کند. ولی واقعیتش این است که در «اکثر موارد و برای بیشتر آدمهای عاقل بنز ماشین بهتری از پیکان است» و در صورت وجود انتخاب معلوم است که کدام را انتخاب خواهند کرد.

دو نکته را که باید روشن کنم:
۱) من انتقادات سیما را از جامعه آمریکا نفی نمی کنم و با خیلی‌شان موافقم ولی همزمان تصویر بزرگتر را می‌بینم و در اینکه بنز ماشین بهتری است یا پیکان اشتباه نمی‌کنم.
۲) در مورد مقایسه ایران و آمریکا منظورم ترجیح دادن یکی بر دیگری برای زندگی کردن یا مهاجرت نیست چون در آن مورد پارمترهای زیادی مانند خانواده و فامیل،‌ دوستان،‌ دانستن زبان و هزار و یک چیز دیگر که به سیاست و ساختار جامعه ربطی ندارند وارد مساله می‌شوند. در اینجا تنها منظورم ساختار سیاسی و سلامت جامعه بطور کلی است.

پ.ن. جواب سیما را هم اینجا بخونید.
نوشته رقیه را هم بخوانید.