تاریخ شفاهی و ایده ای خوب برای وبلاگ نویسها
چند وقت پیش یکی از دوستانم ایده جالبی را که مادر بزرگش آغاز کرده بود برایم فرستاد که گفتم برای خوانندگان این وبلاگ هم میتواند جذاب باشد. به طور خلاصه یکی از نوه های مادر بزرگ مربوطه در ایران تصمیم گرفته که داستانهایی از زندگی مادربزرگش را که حدود 90 سال سن دارد در وبلاگی ثبت کند. مادر بزرگ داستانهایی از زندگی روزمره، وقایع تاریخی، و پاسخهایی به پرسشهای خوانندگان را برای نوه میگوید و نوه آنها را در وبلاگ مینویسد.

بجز داستانهای بعضا جالب، این ایده فواید زیاد دیگری هم دارد که میتواند ارزش آنرا برای اهل بلاگستان افزایش دهد:
بیشتر مورخین و متفکرین ایرانی در این نکته هم نظر هستند که تاریخ نویسی و ثبت دقیق وقایع روزگار در فرهنگ ما جای چندانی نداشته است و در نتیجه در برخورد با گذشته عمدتا مجبوریم به معدودی منابع اغلب یکطرفه و ناقص محدود بمانیم. بدین ترتیب نه تنها تکثر آرا در درک وتحلیل گذشته کاهش می یابد, بلکه چه بسا حافظه ملی ما در مواردی پر اهمیت ناقص یا خالی است. با توجه به اینکه کثیری از ایرانیانی که هنوز در قید حیات هستند حوادث و وقایع پر اهمیتی چون جنگ جهانی، کودتای 28 مرداد، وقایع سال 42، سالهای شاه و رضا شاه، انقلاب، جنگ و ... را به چشم دیده اند و تجربه کرده اند، هنوز فرصت هست که در ثبت تاریخ معاصر خود از زوایایی که در زندگی تک تک شهروندان قابل توجه بوده بهره ببریم.

علاوه بر منفعت تاریخی، ثبت خاطرات افراد مسن آنها را به تاریخ پیوند داده و موجب تقویت روحیه آنها میشود. علاوه بر این، مسیر اجرایی کردن این کار به تقویت روابط بین نسلهای مختلف می انجامد.

احتمالا بیشتر افراد تعدادی معدود از خاطرات خود را که قابل ثبت در فضای بلاگستان میدانند، لذا برای ساده تر کردن اجرای این کار بهتر است که هر کدام از ما که وبلاگی دارد هر از چند گاهی از داستانهای واقعی بزرگترهای فامیل در وبلاگ خود استفاده کند. چه بسا زوایایی جالب از تاریخ معاصر کشورمان و از تجارب روزمره نسلهای اخیر در این داستانها منعکس شود. برای عملی کردن بیشتر این ایده من سعی میکنم در آینده نزدیک دو داستان جالب و واقعی از تجارب پدرم از برخوردی با مصدق و بهشتی را در این وبلاگ نقل کنم.