بعضی‌ها که از دست رسانه‌ها در آمریکا خیلی شاکی هستند می‌گویند علتش این است که همه اینها یک دست شده‌اند. واقعیتش این موضوع خیلی درست نیست. این دیاگرام را نگاه بکنید(فایل پی‌دی‌اف). پنج تا شرکت خیلی بزرگ هستند که خیلی از رسانه‌های عمده را در دست دارند. پنج‌تا رقیب می‌تواند بحد کافی رقابت ایجاد کند که می‌کند. در کشوری مثل ایران تلویزیون و رادیو کلا دست دولت و روزنامه‌های با تیراژ بالا مثل همشهری هم دست دولت هستند. آمریکا کشور غریبی است. جایی است که دولتش صاحب هیچ رادیو یا تلویزیون درست حسابی نیست.

چیزی که مهم است این است که رقابت کجا اتفاق می‌افتد. رقابت رسانه‌ها برای گرفتن مخاطب بیشتر است. مخاطب بیشتر را هم با داشتن برنامه‌های بهتر تفریحی می‌شود گرفت نه با داشتن گزارش بهتر درباره‌ی ایران یا اخبار خارجی. نتیجه این می‌شود که تلویزیون آمریکا از نظر برنامه‌های تفریحی پیشرفتش فوق‌العاده است. اما در مورد مسایل خارجی تنها باید حواسشان را جمع کنند که به کسی توی آمریکا توهین نکنند ولی فشار چندانی برای پیشرفت نیست.

پس حالا فکر می‌کنید مشکل رسانه‌ها را بشود سر کی خراب کرد؟