در این چند روزه چندین مقاله فارسی دیده‌ام که به کار انوشه انصاری ایراد وارد می‌کردند که هر کسی که بیست میلیون دلار داشته باشد می‌تواند کار انصاری را بکند. تازه چرا این پول را صرف چیز مفیدتری مثل کمک به بچه‌های گرسنه ایران یا زنان بی‌سرپرست نکرده‌است.

جوابش ساده است:
۱) مقدار امید و شور و شوقی که انصاری برای ایرانیها هم در آمریکا و هم در ایران بوجود آورده بارها ارزشش بیش از بیست میلیون دلار است. شما با بیست میلیون چه کاری می‌توانید انجام دهید که خبرش به تمام ایرانیها برسد و حداقل اسم یک ایرانی را در یک محتوای مثبت به جهانیان برساند؟

۲) انصاری یک فرصت‌ساز بوده که از طریق ریسک کردن کار و پولش در شرکت زدن پول درآورده‌است. چند نفر از کسانی که شما می‌شناسید حاضرا کارشان را رها کنند بروند دنبال زدن یک شرکت؟

۳) در مورد ایراد بی‌ربط «چرا بچه‌های گرسنه را سیر نمی‌کند» تنها می‌توانم یک جواب بی‌ربط بدهم و آن این است که ممکلت صاحب الزمانمان حدود ۷۰ میلیارد درآمد تنها از صادرات نفت دارد. فکر نمی‌کنید این پول خیلی بیشتر از ۲۰ میلیون دلار است؟

۴) چرا این سوالها از هزاران آدم دیگری که بیش از ۲۰ میلیون دلار دارند و پولشان را خرج قایق تجملاتی یا هواپیمای شخصی می‌کنند نمی‌شوند؟

باور کنید که ارزش الگو درست کردن و شور و شوق بوجود آوردن خیلی خیلی بیشتر از این حرفهاست. اینهمه جایزه و بورس و غیره درست می‌شود به هدف اینکه مردم تشویق شوند و با امید بیشتر کار کند. بدون امید این دنیا می‌میرد.

امشب رفته‌بودم به جلسه میزگرد چند تا از این آدمهای مهم فلیکر، هات یا نه و فِیسبووک که از ساختن چنین وبسایتهای وضع مالی یا شغلهای خوبی دارند. حدودهفتاد جوان توی اتاق کوچک به حرفهای اینها گوش می‌کردند. آنقدر شوروشوق توی اتاق بود که آدم کلی احساس خوب بهش دست می‌داد. آدمهایی که همشان ایده‌هایی دارند و دنبال این هستند که ایده‌شان را عملی کنند. هر چند که چنین کارهایی خیلی ریسکی است ولی وقتی آدم چنین آدمهایی می‌بیند کلی انرژی می‌گیرد که برود و ایده‌هایش را عملی کند.


پ.ن. مطلب این زیر را برداشتم. در مورد این نوبلیهای چند روز اخیر بعدا می‌نویسم.:)