امروز با یکی از دوستانم، احمد، داشتم تلفنی صحبت می‌کردم، گفتم چند وقتی است که همدیگر را ندیدیم، اگر بشود این هفته دعوتتان کنیم افطار. گفت مگر ماه رمضان شده؟ گفتم آره بابا. گفت مگر تو روزه می‌گیری؟ گفتم اگر روزه هم نگیرم افطار که می‌خورم.

معلوم شد که اونم پریروز تو یک فروشگاه هندی خرما جلوی در مغازه دیده و خریده بدون اینکه بداند اون خرما را برای ماه رمضان جلوی مغازه گذاشتند. ظاهرا فیض ماه رمضان بدون اینکه بدانی بهت می‌رسد.

الحق و الانصاف،‌ بعد از قیمه و شربت روز عاشورا، افطاری ماه رمضان از باحالترین چیزهای اسلام است. انصافا یک ماه است هرشب با هیجان سال تحویل! یک دست به خرما، یک دست به استکان چایی، فقط منتظری که ربنا تمام شود و الله‌اکبر را بشنوی و بزنی بالا.

من در این هشت سالی که از ایران آمدم، شربت و قیمه روز عاشورا بدجوری از کفم رفته‌است(شربت از اونهاییش که تخم گنده لزج توش دارد که همش از زیر دندان در می‌رود. اسمش یادم نیست). اما الحمدالله از افطار ماه رمضان عقب نیافتادم. همین یک بندی هم که به اسلام وصلم از همین موهبت افطار ماه رمضان است. مگرنه خیلی وقت قبلتر از اینها از دست رفته‌بودم.

در اکثر دانشگاههای آمریکا، دانشگاهها یک انجمن اسلامی دارند که خوشبختانه برخلاف انجمن اسلامی‌های در ایران (البته نسخه قبل از خاتمی) کارشان جلوگیری از اعمال خلاف عفتی که در خوابگاههای دانشگاهها آمریکا بطور وسیعی اتفاق می‌افتد نیست(البته زورشان نمی‌رسد مگرنه انگیزش هست). معمولا این انجمنها یک رییس عربستانی یا مصری دارد با کلی آدم کاری باحال پاکستانی(عجب کلی گویی کردم). کار لجستیکی که یکی از این انجمن اسلامی دانشگاه می‌کند معادل کل کاری است که تمام انجمنهای ایرانی سراسر آمریکا روی هم انجام می‌دهند. انجمن اسلامیها اسلام را تبلیغ می‌کنند(نمی‌دانم تا حالا چند نفر را ختنه کرده‌اند)،‌ آزادی فلسطین را تبلیغ می‌کنند،‌ برعلیه جنگ بر علیه عراق راهپیمایی راه می‌اندازند، هر جمعه نماز جمعه دارند و بعدش سی روز تمام هرشب افطاری می‌دهند. بیشتر این کارها را هم این بچه‌های پاکستانی و هندی می‌کنند.

در افطارها هم سروکله ایرانیها پیدا می‌شود که زبان بسته می‌روند و غذایشان را می‌کشند. بعد می‌روند همه دور یک میز می‌نشینند و بعد زبانشان باز می‌شود و بعد از اینکه یکی دوساعت فارسی صحبت کردند می‌گذارند می‌روند. اگر یکی از دم در رد شود فکر می‌کند شیعه‌های فارسی‌زبان توسط سنی‌ها تحریم شده‌اند. با اینکه اصلا از اینکار دوستان خوشم نمی‌آید ولی من خودم یک مشکل اساسی با سنی‌ها دارم اونهم نمازخواندن قبل از غذای مفصل افطار است. واقعا اعصاب آدم را خرد می‌‌کند. آخر آدم مومن، نماز که با شکم گشنه قبول نیست. این جماعت نه قضیه «ربنا» حالیشان می‌شود و نه اون خرما و استکان و له‌له زدن قبل اذان.

یکی دیگر از موارد قابل ذکر ماه مبارک، جدا نشستن خانمها و آقایان در افطارهایی مسلمانان در آمریکا است. بیشتر شبیه عروسیهای در باشگاه ایران می‌ماند که آقایان و خانمها جدا نشسته‌اند ولی همیشه دم در قسمت خانمها چندتا آقا در حال پیداکردن زنشان و چندتا مرد جوان در حال پیدا کردن زن آینده‌شان هستند. در بعضی جاها هم که غذاخوری تفکیک نشده‌است،‌ صف غذا آقایان و خانمها جدا است. آقایان یکدفعه لیبرالیسم اسلامیشان گل می‌کند و اجازه می‌دهند که خانمها که باید بقیه سال را با قوانین تبیعض‌آمیز شریعت بسازند، سرافطار از آقایان برای غذا کشیدن سبقت بگیرند.



ماه رمضان همه روزه‌گیران و روزه‌خوران مبارک.