یکی از کشفیات زبان‌شناسی مقایسه‌ای بنده این قضیه فعل use انگلیسی و «استفاده کردن» فارسی است. use یکی از پر استفاده ترین کلمات زبان انگلیسی چه در مکالمه و چه در مکاتبه است. اما ترجمه آن به فارسی «استفاده کردن»، فعل ثقیلی است که تقریبا توسط مردم عادی در مکالمات روزمره استفاده نمی شود. همیشه در فارسی راهی هست که بشود استفاده از use را دور زد. مثلا جمله «I use my bike to go to school » را می‌شود ترجمه کرد «من با دوچرخه به مدرسه می‌روم». تنها در نوشته‌ها یا در مکالمات تحصیل کرده‌ها از فعل «استفاده کردن» استفاده می‌شود.

کسانی را که هم کیهان تهران درباره آنها بد می‌نویسند و هم تلوزیونهای لوس‌آنجلس معمولا آدمهایی هستند که حرف حسابی می‌زنند. یکی از این افراد هوشنگ امیراحمدی است. امیراحمدی در این مقاله‌اش در مورد خودفریبی ایرانیها در مورد حمله آمریکا به ایران هشدار می‌دهد. در این مقاله می‌گوید که سیاست «نه جنگ و نه صلح» بین آمریکا و ایران دیگر آنچنان پایدار نیست و اگر کار جدی‌ای صورت نگیرد ایران و آمریکا در جهت جنگ در حال حرکت هستند.

من هم این خود‌فریبی را در دوستان می‌بینم. خیلی‌ها فرض‌شان این است که بین ایران و آمریکا شعاردهی زیاد بوده و الان هم وضع بدتر از دهه هشتاد نیست یا فرضشان این است که آمریکا دست و بالش در عراق بسته است. متاسفانه اینها فرض‌های درستی نیست. در دهه هشتاد آمریکا بدنبال تضعیف صدور انقلاب ایران بود که این با حمله عراق به ایران عملی شد ولی بدنبال نابودی کامل حکومت ایران نبود از آنجا که نگران دست اندازی شوروی در ایران بود. الان دنیای دیگری است و آمریکا قدرت بی‌رقیب جهانی شده است و کمر همت به این بسته که مشکل خاورمیانه‌ای اش را یکبار برای همیشه حل کند.

همچنین فرض اینکه آمریکا در عراق مشغول است تا حد زیادی نادرست است. ناوگان هوایی آمریکا در عراق مشغول نیست و یک بمباران هوایی یک تا دو ماهه ایران می‌تواند نه تنها اکثر مراکز هسته‌ای و نظامی ایران را نابود کند، بلکه می‌تواند بیشتر تاسیسات صنعتی ایران از نیروگاههای برق گرفته تا ذوب آهن و ماشین‌سازی را نابود کند. اینکه آمریکا این کار را درباره عراق تا این حد نکرد این بود که می‌دانست باید عراق را پس از اشغال اداره کند و برای این کار نیاز به زیربنای اقتصادی هست. ولی اگر در مورد ایران بدنبال اشغال نظامی نباشد دیگر چیزی جلویش را برای نابودی کامل زیربنای صنعت ایران نمی‌گیرد.

دیشب فیلم «سیریانا» را رفتیم دیدیم. یکی از دوستان خیلی تعریفش را کرده بود. با اینکه بازی خیلی خوب جورج کلونی را داشت فیلمنامه اش ضعیف بود. خیلی مشکل بود آدم بفهمد در فیلم دارد چه اتفاقی می افتد. خلاصه فکر نمی کنم دیدن فیلم رو به کسی توصیه بکنم.

من موقعی که بچه بودم موقعی که تهران می‌آمدیم مسافرت و مریض می‌شدم منو می‌بردم پهلو دکتر نازنینی بنام دکتر صادق‌زاده که مطبش بود نزدیک بازاردوم نازی‌آباد تهران. او از آنجا که پدربزرگ بنده را را می‌شناخت بی‌انصافی نمی‌کرد و هر چی که والدین بنده می‌خواستند می‌نوشت. نتیجه این بود که ما همیشه تو خانه مان یک ذخیره همیشگی از انواع آنتی‌بیوتیکها داشتیم که می‌شد در زمان هر گلو درد جزیی می‌شد رفت سراغشان. می‌دانم که ما تو ایران تنها نبودیم. هر خانواده‌ای تو ایران یک صادق‌زاده‌ای دارد که بهشان ده برابر نیازشان دوا می‌دهد. تا زمانی هم که من آنجا بودم یعنی هشت سال پیش کسی در مورد مضرات استفاده زیاد دارو نمی‌گفت و حتی فکر نمی‌کنم خود دکترها به این نکته واقف بودند.


تو آمریکا در موارد بسیار خاصی آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کنند. بدلیل چهار نکته بیولوژیک بسیار ساده‌‌:۱- آنتی‌بیوتیکها بر ضد باکتری‌ها کار می‌کنند و بر علیه ویروسها بی‌اثرند. ۲- بیشتر سرماخوردگی و گلودردها ویروسی هستند. ۳- مصرف آنتی‌بیوتیک زیاد بمرور زمان باکتری‌هایی بوجود خواهد آورد که در مقابل این آنتی‌بیوتیکها مقاوم باشند و آنها را بی‌مصرف می‌کند. ۴- این داروها اثرات جانبی منفی دارند بنابراین جایی که لازم نیستند نباید استفاده شان کرد.

موقعی که در شنبه گذشته در درمانگاه منتظر دکتر بودم دیدم این نکات را در پوستری بزبان ساده برای مردم توضیح داده‌اند. این باعث می‌شود که دیگر مردم حرص و جوش گرفتن آنتی‌بیوتیک را نزنند.

دیشب فیلم «مردِ مرده راه می‌رود» (Dead Man Walking) را دیدم. فیلمی است درباره ارتباط احساسی که بین یک راهبه زن و یک محکوم به اعدام بوجود می‌آید. فیلم بخوبی توانسته دیدگاه‌های مختلف مسیحیت نسبت به موضوع بخشش و انتقام را با داستان فیلم مخلوط کند و همزمان رویش موسیقی نصرت‌علی‌خان را داشته‌باشد. فیلم با این که سعی می‌کرد که انسان بودن فرد اعدامی (شان پن) را نشان دهد در همان حال جنایت هولناک او را هم نشان می‌داد که چگونه به دختری تجاوز می کند و او و دوست پسرش را می‌کشد. از آن فیلمهایی است که جنبه‌های مختلف قضیه را نشان می‌دهد و قضاوت را می‌گذارد بعهده بیننده. بنوعی این کار بیشترین تاثیرگذاری را بعد از فیلم می‌گذارد.

قضیه اعدام در آمریکا هنوز مساله بحث انگیزی است. چیزی حدود ۶۵ درصد آمریکایی‌ها طرفدارش هستند و برای همین بر خلاف بقیه کشورهای غربی در آمریکا هنوز اعدام انجام می‌شود. این آمریکا را بهمراه ایران و چین بعنوان یکی پراعدام‌ترین کشورهای جهان کرده است (البته نه نسبت به جمعیت).

من مخالفت اصولی با اعدام ندارم. یعنی به این حرف که مخالفان اعدام می‌گویند که «کشتن کشتن است چه توسط قاتل چه توسط حکومت» باور چندانی ندارم. ولی از آن طرف به «یک چشم برای یک چشم» نیز باور ندارم. بنظرم هر دو بنوعی عقایدی افراطی هستند. کشتنی که یک قاتل از روی شهوت، طمع و یا حسادت انجام می‌دهد با کشتنی که پس از طی طریق قانونی و در جواب کار خود قاتل انجام می‌شود خیلی فرق دارند.

با اینحال دوست دارم که تعداد اعدام ها در جایی مثل ایران بسیار کمتر می‌شود. مثالا وقتی دو نفر چاقوکشی می‌کنند و یکی اتفاقی می‌زند و فرد دیگری را می‌کشد، قاتل سزاوار اعدام نیست. دو نفر که وارد دعوا چاقو‌کشی می‌شوند می‌دانند که ریسک بالایی هست که یکی از آنها کشته شود و عملا هردو در عمل شریکند و هردو هم از ابتدا به قتل عمد نکرده اند. تاجایی که می‌دانم این در آمریکا قتل عمد حساب نمی‌شود. اعدام دیوانه‌ها هم درست نیست چون واضح است که دیوانه عمد کاری نمی‌تواند بکند. اگر دیوانه‌ای کسی را بکشد دولت بیشتر مسئول است چون برایش کاری نکرده‌است. اعدام بهر دلیلی بجز قتل عمد ثابت شده بنظرم درست نمی‌رسد. مثلا در مورد قاچاقچیان هرویین فرض این است که چنین اعدام‌هایی آنها را خواهد ترساند. ولی در عمل ترس ایجاد شده هنوز خیلی کمتر از جاذبه سود قاچاق است و تنها موجب می‌شود که در زمان دستگیری مقاومت بیشتری بکنند و سربازهای بیگناه بیشتری را بکشند. هر حالت لبه مرزی دیگری را هم بهتر است حبس ابد کرد تا اعدام (احتیاط مستحب). مثلا کسی که بدلیل عصبانیت لحظه‌ای و بدون برنامه قبلی کسی را می‌کشد، موردش بیشتر به یک دیوانه لحظه‌ای می‌ماند ولی از آنجا که واقعا دیوانه نیست و مسئول اشتباهش است چیزی مانند حبس ابد مناسبش است.

در خیلی از کشورها که مجازات اعدام محدود یا ممنوع شده است با فشار روشنفکران و کلیسا بوده است (کلیسا کاتولیک مخالف اعدام است). از آن طرف، معمولا خود دولتها از اعدام بعنوان اهرم نشان دادن قدرتشان به ملتها لذت می‌برند و راضی به از دست دادنش نیستند. مردم عادی هم جنبه انتقام قضیه را دوست دارند و همچنین فکر می‌کنند که اعدام بقیه بزهکاران را می‌ترساند و جرایم را کم می‌کند که ظاهرا تحقیقات انجام شده در این مورد نشان داده که اینطور نیست.

بین کسانی هم که تو ایران قبول دارند که قتل عام یهودی ها اتفاق افتاده، معمولا برایشان سخت است که بفهمند چرا کشورهای غربی به این مسئله اینقدر حساسند و اینطور به گفته های امثال احمدی‌نژاد عکس العمل نشان می‌دهند. فکر می‌کنند این هم یک توطئه‌یِ یهودیها است.
در مورد همین گفته آخر احمدی‌نژاد تا حالا ۹۷۸ خبر نوشته شده است (بر اساس گوگل نیوز) و حدود ۱۰۶۹ مطلب در وبلاگهای انگلیسی نوشته شده است. توطعه پشت این واکنشها وجود ندارد. بعضی از دلایلی که این حساسیت‌ها را ایجاد می‌کنند عبارتند از:‌

۱- غرب مسیحی تا حد زیادی خود را مسئول فراهم کردن زمینه هولوکاست می‌داند بدلیل اینکه ضدیهودیگری در اروپا تا زمان جنگ جهانی دوم شایع بوده است و کسی چندان با آن مبارزه نمی‌کرد. این ضدیهودیگری کسانی همچون هیتلر را بوجود آورد. برای همین غرب نمی‌خواهد ضدیهودیگری باز هم شایع شود.
۲- گروه‌های یهودی فعالانه سعی می‌کنند که خاطره قتل‌عام یهودیها را در آمریکا و اروپا زنده نگه دارند. در خیلی از این کشورها کتابهای تاریخ مدارس شامل قسمتی راجع به این واقعه هستند. یهودیها یک گفته دارند که می‌گوید «تکرار هولوکاست هرگز». برای همین خیلی فعالانه با کوچکترین گفته‌های ضد یهودی مقابله می‌کنند.
۴- کسانی که یک واقعیت تاریخی مثل قتل عام را تکذیب می‌کنند معمولا یا ناآگاهند یا محرک های نژاد پرستانه دارند.
۵- مهمترین کاربدی که از هیتلر در حافظه تاریخی مردم در غرب مانده‌است همین قتل‌عام یهودیها است. حالا کسی که این موضوع را تکذیب می‌کند،‌ برای مردم بعنوان مدافع جنایات هیتلر تداعی می‌شود.

چرا منکرشدن هولوکاست اینقدر ناجور است؟ می‌توانید فرض کنید که جورج بوش در تاسوعا عاشورای سال بعد بگوید که امام حسین را یزید نکشته‌است و همه‌ ماجرا افسانه ساخت ملاهاست تا مردم ایران را کنترل کنند. اگر چنین چیزی شود ملت همه تو ایران می‌گویند که بوش دیوانه شده است. حالا قضیه امام حسین مربوط به ۱۳ قرن پیش است و تمام چیزی که ما از آن ماجرا می‌دانیم تاریخ نقلی است. در حالی که در مورد هولوکاست هنوز بعضی از آدم هایی که جان سالم بدر بردند زنده هستند. هنوز کوره‌های آدم سوزی آشوویتز سر جاشون هستند و تقریبا هیچ تاریخ شناس معتبر دنیا در اینکه این واقعه اتفاق افتاده شبهه‌ای ندارد.

نمی‌دونم اخبار لبنان و سوریه رو دنبال می‌کنید یا نه. از موقعی که رفیق حریری رو ترور کردن هفت هشت نفر دیگه هم به سرنوشت اون دچار شدن بیشتر هم به روشهای مشابه. اینکه پشت این کارا کیه من نمی‌دونم. ممکن است همینطور که گفته می‌شه سوریه باشه یا ممکنه بعضی هاشون رو سوریه پشتشون باشه و بقیه‌شون رو کسای دیگه‌ای می‌کنن و می‌اندازن سر سوریه. از اونجا هم که دولت جورج بوش به سوریه گیر داده، هرچی میشه می‌اندازه تقصیر سوریه. حالا تو این وسط سوریه تنها کاری که میکنه پشت هم تکذیب می‌کنه. مثلا یکی از وزیراش گفته «سوریه نبوده چون در تاریخش ترور نکرده».

اگر تا حالا «مافیا» بازی کرده باشید می‌دونید که فقط تکذیب‌کردن هیچ فایده‌ای نداره. یعنی تکذیب خشک و خالی به وضعیتتون کمک نمی‌کنه. اگر کسی هم می‌خواد چیزی رو تکذیب کنه باید این کار رو فعالانه بکنه. مثلا می‌تواند سعی کنه که عیب و ایرادی تو شواهدی که بر علیهش داده میشه پیدا کنه. یعنی وقتی که می‌خواد تکذیب کنه بهتره که بگه به این دلیل و این دلیل من شواهدی که برعلیه من هست درست نیست.


یک تاکتیک دیگه برای فرار از اتهام متهم کردن یک نفر دیگه است (تو بازی مافیا این خوب کار میکنه). فقط باید این اتهام برای بقیه باور کردنی باشه. مثلا اینکه سوریه بیاد و آمریکا رو متهم بکنه که رفیق حریری رو کشته به جای نمی رسوندش چون احتمال اینکه بقیه اونو باور کنن کمه.